Głośno zrobiło się o nim za sprawą roli w dramacie Manchester by the sea, którego reżyserem był Kenneth Lonergan. Rewelacyjna kreacja aktorska, którą stworzył słusznie nagrodzona Złotym Globem i Oscarem sprawiła, że z chęcią zainteresowałam się jego filmografią i obejrzałam wcześniejsze projekty, w których brał udział. O Manchesterze i innych, godnych uwagi produkcjach z młodszym Affleckiem napisałam poniżej.
Zacznę od filmu, który był bezpośrednią przyczyną powstania tego tekstu. Główny bohater wraca do rodzinnego miasta, ponieważ dowiedział się o śmierci swojego brata. Tymczasowo wprowadza się do bratanka, którym musi się zaopiekować. Manchester by the sea to bardzo kameralny, wyciszony dramat, który nie zmiażdżył mnie od razu po wyjściu z kina, a zrobił to dopiero parę dni później. To przykład filmu, który bardzo długo dojrzewa w widzu. Musiał minąć jakiś czas, żebym oswoiła się z tą historią i wszystkie emocje do mnie dotarły. Reżyser przeplata akcję właściwą filmu z retrospekcjami ukazującymi życie bohaterów kilka lat wcześniej. Podobało mi się to jak stopniowo twórcy odkrywają kolejne elementy układanki coraz bardziej zarysowując obraz głównego bohatera. Nie dowiadujemy się jednak niczego od samej postaci. Wszystkie emocje, uczucia, które mogą mu towarzyszyć trzyma w sobie, nie uzewnętrznia się. Wciąż ta zimna, kamienna twarz, która tak konsekwentnie próbuje wyprzeć wszystkie emocje to największy atut Manchesteru. Do tego mamy dołujący klimat mroźnej, śnieżnej zimy połączonej z przygaszonymi, ponurymi barwami, co idealnie współgra z historią. Kto ma jeszcze szansę poznania tej historii to nie ma się nad czym zastanawiać, bo przegapić TAKI film to wielka strata.
9/10
Na obejrzenie Wydarzyło się w Teksasie szykowałam się już bardzo długi czas. Bardzo lubię kino niezależne, ponieważ te historie często zostają ze mną dłużej, niż w przypadku filmów komercyjnych. Z tą akurat produkcją mam mały problem. Myślę, że to kolejna historia z dużym potencjałem, która nie oferuje tyle, żeby sprostać oczekiwaniom. Fabuła skupia się na parze, która spodziewa się dziecka. On jednak zostaje aresztowany, za kradzieże i drobne przestępstwa, z których się utrzymywał. Po kilku latach ucieka z więzienia chcąc wrócić do dziewczyny i dziecka, którego nie zdążył poznać. Po takiej fabule oczekiwałam o wiele silniejszych emocji, niż te które ta historia faktycznie u mnie wywołała. I zakończenie zostawiło ogromny niedosyt, brakowało mi jeszcze kilku scen z tymi bohaterami, dopowiedzenia tej historii. Z dobrych stron to Wydarzyło się w Teksasie jest cudowny pod względem wizualnym. Ma naprawdę dobre ujęcia i kolorystyka to duży plus <3
7/10
Gus Van Sant raz trafia do mnie całkowicie (Last days, Buntownik z wyboru), innym razem zupełnie nie przekonuje (Obywatel Milk, Moje własne Idaho). Tym razem się udało. Mało tego udało się do tego stopnia, że chętnie w najbliższym czasie sięgnę do jego innych filmów. Moje zachwyty kieruję oczywiście w stronę Gerry'ego opowiadającego o dwóch przyjaciołach, którzy podczas wycieczki schodzą ze szlaku turystycznego i gubią się na pustyni. Usilnie próbują znaleźć drogę powrotną. Gerry to kino, w którym występuje tylko dwóch aktorów (Damon, Affleck), a przez większość czasu na ekranie obserwujemy jak idą i idą, najczęściej w ciszy, a potem... znowu idą. Albo się lubi taki rodzaj kina albo nie. Ja akurat lubię i powiem co mnie zachwyciło w Gerrym. Po pierwsze naturalność w relacji między przyjaciółmi. Kiedy już pada jakikolwiek dialog to jest on bardzo autentyczny, czuć więź między bohaterami, często również ma się wrażenie, jakby to była improwizacja. Po drugie muzyka, która wywołuje ciarki na plecach i piękne widoki. Po trzecie wydźwięk historii i ostatnie sceny, o których nie chce pisać, żeby nie psuć innym seansu. Myślę, że warto dać mu szansę.
9/10
Ostatni, mimo, że najsłabszy z wymienionych to okazał się całkiem niegłupim dramatem o chłopaku, który nie potrafi odnaleźć się w dorosłym życiu i który wciąż poszukuje swojego miejsca. Samotny Jim to historia młodego mężczyzny, który ze względu na problemy finansowe wraca do rodzinnego domu. Podczas pobytu w mieście poznaje pielęgniarkę, która wychowuje samotnie syna. Znajomość tej dwójki jest niestety słabszym aspektem tej produkcji, ponieważ nie ma między nimi chemii. Myślę, że gdyby do roli kobiecej obsadzona została inna aktorka, niż Liv Tyler to wyszłoby znacznie lepiej. Ratuje jednak dobrze przedstawiona toksyczna relacja w rodzinie tytułowego Jima. Nadopiekuńcza matka, brat rozwodnik, który nienawidzi swojego życia i niczym nieprzejmujący się ojciec. Polecam chociażby ze względu na występ Afflecka.
6,5/10
Który film z Affleckiem lubicie najbardziej?
Jaki z filmów Gusa Van Santa polecacie najbardziej?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz